تاریخچه بهداشت و درمان آلمان ٬ به قرون وسطی برمیگردد و زمانی که ارادهء ملی بر ریشهکنی بیماریهای واگیر استوار شده بود. بنیانگذار سیستم فعلی بهداشت و درمان آلمان شخصی بنام بیسمارک (Bismark) است که در حدود یک قرن پیش میزیست(۱۳۸۳) از آن پس تحولات متعدد و عمدهای در سیستم پدید آمده است که طبعاً عوامل سیاسی و اجتماعی در آن تأثیر بسزائی داشته است.
یکپارچگی آلمان در سال ۱۹۹۰ عمدهترین تأثیر را در نظام بهداشت و درمان این کشور برجا گذاشته است که تأثیر این واقعه مهم در آلمان شرقی به مراتب بیشتر از آلمان غربی بود. در طی یک دوره ۴۵ ساله نظام بهداشت و درمان آلمان از دو سیستم کاملا متفاوت استفاده میکرد که پس از یکپارچگی دو کشور تلاش عمدهای در آلمان شرقی پدید آمد که سیستم بهداشت و درمان آن در حداقل زمان ممکن به سیستم آلمان غربی نزدیک گردد.
نظام آلمان نیمه خصوصی نیمه دولتی است. عمده فعالیتهای بهداشتی و درمانی این کشور به نحوی از طریق بیمه و صندوقهای آن تأمین می شود . صندوقهای بیمه و سازمانهای تابعه آنها از مهمترین سطوح سیستم بهداشت و درمان آلمان هستند.
در نیم قرن گذشته تلاشهای عمدهای جهت اجرای تغییرات در این کشور بعمل آمد ، ولی نهایتاً به غیر از چند مورد اکثر تغییرات اعمال شده یا به اهداف خود نرسیدهاند و یا پس از مدتی به وضعیت قبلی خود بازگشتهاند . آنچه امروزه بعنوان ساختار نظام بهداشتی و درمانی در کشور آلمان مطرح است بسیار نزدیک به ساختار آلمان غربی پیش از یکپارچگی است و این در حالی است که امروزه بخش شرقی آلمان ٬ نظامی کاملاً متفاوت از دوران پیشین خود داراست. از همین رو ابتدا خلاصهای از وضعیت سیستم در آلمان شرقی قبل از یکپارچگی بیان میشود و سپس وضعیت امروزی نظام و رفرمهای اعمال شده در آن تشریح میگردد
نظام بهداشتی و درمانی آلمان شرقی پیش از یکپارچگی :
در آلمان شرقی (General Democratic Republic) نظام بهداشتی و درمانی از نوع کاملاً متمرکز و متحد الشکل بود که زیربنای آن براساس بودجه عمومی دولت استوار گردیده بود. تقریباً تمامی خدمات داروئی، بیمارستانی، سرپائی بصورت رایگان و زیر نظر مستقیم دولت به مردم ارائه میشد و بودجه خدمات مذکور نیز توسط مالیات تأمین میشد. بخش خصوصی یا عملاً وجود نداشت و یا بسیار کوچک و قابل اغماض بود. پزشکان نیز بجز بعضی مواردی ٬ حقوق مقرری خود را از دولت دریافت میکردند.
پس از یکپارچگی در سال ۱۹۹۰ تغییرات کلی در این نظام پدید آمد تا در حداقل زمان ٬ سیستم به نوع غربی آن تبدیل شود که برخی تغییرات مذکور به شرح زیر می باشد :
* اجازه تاسیس صندوقهای بیمه بیماری برای عموم آزاد شد و در ژانویه ۱۹۹۱ شبکه کاملی از این صندوقها در بخش شرقی آلمان تشکیل شد.
* از آنجائی که عموم مردم از طبقه کم درآمد بودند ، عموماً تحت پوشش بیمه سلامتی اجباری قرار گرفتند.
* پرداخت یارانه به صندوقها ۱/۱۲ درصد بودجه بهداشت و درمان در نظر گرفته شد.
* قیمت یکسانی برای خدمات داروئی در تمام کشور در نظر گرفته شد.
* پلی کلینیکها و درمانگاههای عمومی از ساختار نظام حذف نشد زیرا بطور همزمان تعداد زیادی از پزشکان پرسابقه به کار در مراکز مذکور مشغول به فعالیت بودند و همچنین بیماران نیز به این نوع خدمات عادت کرده بودند.
* پزشکان متقاعد شدند که یکی از دو سیستم حقوق ثابت یا پرداخت کارانه را برای خود انتخاب کنند.
* حدود ۲۰ میلیون مارک جهت تجهیز مراکز مختلف درمانی جهت رسیدن به وضعیت بخش غربی آلمان هزینه شد.
نظام بهداشتی و درمانی در آلمان (نظام فعلی آلمان) :
اساس نظام بهداشت و درمان آلمان براساس بیمه میباشد و در این شبکه بیماران از خدمات مختلف از قبیل پیشگیری ، زایمان، سرپائی ، دندانپزشکی ، بیمارستانی ، توانبخشی و … استفاده میکنند . خانههای پرستاری برای سالمندان از پوشش نظام بیمهای خارج است و نحوه ارائه خدمات بهداشتی عمومی و بهداشت روانی ٬ در کشور آلمان دارای بعضی نقاط ضعف ها میباشد.
بیماران آزادند تا به پزشکان عمومی یا متخصصین برای درمان مراجعه کنند و براساس سیستم ارجاع ٬ دستیابی بیماران به بیمارستان توسط پزشکان در مطب صورت میگیرد.
بین خدمات سرپائی (مطب و درمانگاهها) و خدمات بستری (بیمارستانها) تمایز کلی وجود دارد. بیمارستانها خدمات سرپائی انجام نمیدهند ، پزشکان نیز بیماران را برای خدمات عمومی سرپائی به بیمارستان ارجاع نمیدهند ، بنابراین ٬ عمده پزشکان در محل کار خود تجهیزات مربوط به خدمات سرپائی را فراهم کردهاند که بدین طریق هزینه زیادی بعلت تکرار تجهیزات به بودجه عمومی تحمیل شده است . بیماران تنها بخش کوچکی از هزینه را در نظام بیمهای پرداخت میکنند و البته این سهم پرداخت نیز دارای سقف مشخصی است که در مورد کودکان و افراد کم درآمد از مقدار مشخصی تجاوز نمیکند.
منبع درآمد نظام درمانی این کشور عموماً از طریق مالیاتهای عمومی، مالیات بیمهای (Contribution) و حق بیمههای خصوصی و عمومی میباشد. از طرف دیگر ۶۰% کل هزینههای بهداشت و درمان به صندوقهای بیمه اختصاص مییابد که به ترتیب ۲۱% هزینهها را دولت و ۷% هزینهها را بیمههای خصوصی متقبل میشوند. ۱۲% باقیمانده نیز هزینههائی است که بیماران خارج از سیستم بیمهای خود متقبل میشوند.
شرکت بیمهگر خصوصی بصورت کارانه هزینههای بیمارستانهای خصوصی و انتفاعی و همچنین پزشکان خود را پرداخت میکنند. صندوقهای بیمهای عموماً به بیمارستانها و پزشکان ٬ بودجهء عمومی مشخصی پرداخت میکنند. در مورد پزشکانی که حقوق ثابت ندارند و مسئول خدمات سرپائی هستند ابتدا از سوی صندوقهاِی بودجه عمومی انجمنهای پزشکی پرداخت میشود و سپس این انجمنها حق پزشکان را بصورت کارانه پرداخت میکنند.